Για εσένα...

Η σχέση μας ήταν πάντα πολύ δύσκολη. Ήταν μία σχέση αγάπης - μίσους, έτσι τουλάχιστον νόμιζα μέχρι το 35ο έτος της ηλικίας μου. Μου πήρε λοιπόν τη μισή μου ζωή για να καταλάβω πως από την πλευρά σου ήταν πάντα αγάπη και πως τα αντικρουόμενα συναισθήματα προέρχονταν μόνο από την δική μου μπερδεμένη ψυχοσύνθεση. Πόσες φορές δε σε είχα κατηγορήσει για τα προβλήματά μου; Πόσες φορές αφότου πέρασα στο πανεπιστήμιο και έπειτα (και άρα έφυγα από τη σκέπη της οικογενειακής εστίας) δε σου είχα απευθύνει πικρές κουβέντες που προέρχονταν από πικρές σκέψεις για όλα τα λάθη που θεωρούσα ότι έκανες απέναντί μου; Κολλημένη στο παρελθόν θεωρούσα πως το κακό που πίστευα ότι μου έκανες ήταν ανεπανόρθωτο.
Πόσο υπέροχο είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και πόσο τραγική η ανθρώπινη μικρότητα. Και πόσο απίστευτο ότι κατά τη διάρκεια της ζωής μας τα βιώνουμε και τα δύο για να καταλήξουμε μέσα από τα εμπόδια και τις αντιξοότητες στο πρώτο. Μετά από αρκετά χρόνια εγωιστικής μικρότητας αποφάσισα (για το δικό μου καλό) να προσπαθήσω να φτιάξουμε τη σχέση μας μόνο και μόνο για να μην με κατατρώει άλλο. Φρούδα η προσπάθεια και ανειλικρινής γιατί ήταν πέρα για πέρα εγωιστική. Προσπαθούσα να σου μιλάω με ειλικρίνεια και όμως ο θυμός μου με έκαιγε ακόμα βαθιά για όλα αυτά που θεωρούσα ότι έκανες ή δεν έκανες.
Μέχρι και πριν λίγες μέρες που επικοινώνησες μαζί μου για να μου προσφέρεις τη βοήθειά σου σε οτιδήποτε μπορεί να χρειαζόμουν η οργή μου ξεσπούσε με την παραμικρή αφορμή που μου έδινες. Και όταν θες να ξεσπάσεις, αφορμές μπορείς να βρείς από οπουδήποτε και να είναι το οτιδήποτε. Όλες αυτές οι απανωτές εκρήξεις με οδήγησαν σιγά σιγά στο να καταλάβω. Πως να αποδεχτώ εσένα όταν ακόμα δεν έχω αποδεχτεί κρίσιμους τομείς του εαυτού μου; Όταν κατά καιρούς με υποτιμώ και με υποβιβάζω αλλά δεν τολμώ να το αντικρύσω και το προβάλω σε εσένα; Όταν αφήνω τις εξωτερικές συνθήκες να παρεισφρύουν στις πιο προσωπικές μου γωνιές και να πιστεύω λανθασμένα ότι επηρεάζουν αυτό που ουσιαστικά είναι φωτεινό και άφθαρτο;

Αγαπημένη μου, είσαι ίσως το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μου και αυτά που μου είπες εχθές απλά με έκαναν να το συνειδητοποιήσω. Η σοφία σου, η αγάπη σου, η συμβουλή σου στο να αφήσω πίσω το παρελθόν και να χτίσω τον εαυτό μου στο τώρα με άφησαν άναυδη. Και όταν σε ρώτησα "Μα καλά, τι διαβάζεις και που τα έμαθες αυτά;" και εσύ μου απάντησες "Διαβάζω πολλά και φροντίζω να παίρνω από το καθένα ότι καλύτερο μπορώ" χαμογέλασα πάνω στο ακουστικό. Και όταν πιο μετά πρόσθεσες "Να διαβάζεις και να μαθαίνεις διαρκώς. Όπως εγώ γνωρίζω για τα φυτά και μαθαίνω και για τους υπολογιστές, έτσι και εσύ που γνωρίζεις από υπολογιστές να μαθαίνεις και για τα φυτά και για το πως λειτουργεί η φύση" χαμογέλασα ακόμα πιο πλατιά.
Aπό εχθές πλέον και έπειτα ξέρω πέρα από κάθε αμφιβολία πως θέλω με την ύπαρξη μου να γίνω για εμένα και κατ'επέκταση για εσένα (γιατί κατά βάθος είμαστε το ίδιο) όλα όσα επιθυμείς και επιθυμώ και εγώ. Και αυτό σημαίνει να "είμαι" πραγματικά για εμένα, για εσένα, για εκείνον που δεν είναι πια μαζί μας, για την "μικρή" και για όλους όσους με περιβάλλουν στον κοντινό μου κύκλο, ακόμα και για αυτούς που είναι σωματικά ή πνευματικά μακριά μου. Το οφείλω σε εμένα, εσένα, σε όσους με νοιάζονται και βλέπουν μέσα μου το φως που βλέπεις και εσύ.
Μητέρα, με όλη μου την καρδιά, σε αγαπώ...

Ουρηθροτακτικότητα εν μέσω φευγαλέων παλμών ηχητικού αιθέρα

Παρασκευή βράδυ φεύγοντας γύρω στις τρεις τα ξημερώματα από ένα μαγαζί που λειτουργεί και ως εκθεσιακός χώρος παίρνω από την είσοδο μία μονοσέλιδη παρουσίαση μίας εκ των εκθέσεων που φιλοξενούνται εκεί. Παραθέτω μικρά αποσπάσματα από την παρουσίαση:
"...αναφέρεται στη στιγμή κατά την οποία μία φαινομενικά απραγματοποίητη πρόθεση γίνεται πραγματικότητα. Τότε μέσα σε ένα ελάχιστο κλάσμα χρόνου συντελείται μία ριζοσπαστική -ανανεωτική και μαζί βίαιη- αντιληπτική και γνωσιακή διεύρυνση."
και "... ο μη-τόπος της ουτοπίας ολισθαίνει στην υλοποίηση αφήνοντας μετέωρους τους έως τότε ορισμούς του ουτοπικού."
αλλά επίσης "Δεν είναι η ίδια η πρόθεση της ριζοσπαστικής αλλαγής η αιτία για την οποία συγκαταλέγονται κάποιες ιδέες στην κατηγορία του ουτοπικού; ... να καταδείξει το πολιτικά κυριαρχικό περιεχόμενο της έννοιας της ουτοπίας."
και καταλήγουμε εν τέλει μετά από ένα βαρύγδουπο κείμενο στο τι περιλαμβάνει η έκθεση όπου και είναι δύο σειρές:
 "Η έκθεση παρουσιάζει μία σειρά εννοιολογικών τεχνουργημάτων. Τα έργα παραθέτουν υπερβατικές σκέψεις και διαπεραστικά μηνύματα που οπτικοποιήθηκαν για να επικοινωνηθούν." 
Εφορμούμενη λοιπόν από αυτό αποφάσισα να φτιάξω μία πολύ μικρότερη παρουσίαση κάποιας φανταστικής έκθεσης και να τεκμηριώσω και τον τίτλο αλλά και να τον αναλύσω όμως με τρόπο υπερφίαλα ακαδημαϊκό. Ταυτοχρόνως έλαβα υπόψη πώς ακριβώς θα το κατανοούσε και θα το αντιλαμβανόταν ένας θαμώνας κάποιου τέτοιου χώρου ο οποίος θα είχε καταναλώσει και κάμποσο αλκοόλ. Να σημειώσω πως δεν έχω κάτι ενάντια στη συγκεκριμένη έκθεση απλά ήταν η αφορμή για να συντάξω την δική μου παρουσίαση.

"Ουρηθροτακτικότητα εν μέσω φευγαλέων παλμών ηχητικού αιθέρα"  

O εκθεσιακός χώρος "Χρωματισμένες λιβελούλες" παρουσιάζει την έκθεση  "Ουρηθροτακτικότητα εν μέσω φευγαλέων παλμών ηχητικού αιθέρα". Ένα σύνολο υπερπρακτικών και αποφθεγματικών εκθεμάτων που σκοπό έχουν να παρουσιάσουν και να ποτίσουν τους αισθητήριους δέκτες με τεχνικότητα και διείσδυση ερεθισμάτων αιθερικής απαλής βαναυσότητας.

Ο εγχωριακός νεολογισμός "Ουρηθροτακτικότητα" επινοήθηκε ένα βράδυ όταν ο δημιουργός βρέθηκε μέσα σε απερίγραπτη ανάγκη να χρησιμοποιήσει τα δημόσια ουρητήρια της πλατείας Ομονοίας. Ο ήχος των "συνοδοιπόρων" που ανακουφίζονταν στα διπλανά ουρητήρια κατέστη εφαλτήριο για μία έκθεση απεγνωσμένα φευγαλέων παλμών ηχητικού αιθέρα που αναπτύσσεται εν μέσω μία σωματικής επικοινωνίας οιουδήποτε υγρού έχει καταναλωθεί στο κοντινό ή μακρυνό παρελθόν. 

Η διάταξη των εκθεμάτων είναι τέτοια που να κατακρημνίζουν καθημερινές εμπεριστατωμένες αναρτήσεις συγκεχυμένων προβολών. Η κάθαρση με το πέρας της έκθεσης είναι υπολογισμένη χιλιοστομετρικά έτσι ώστε οι επισκέπτες πραγματικά να βιώσουν ένα τέντρουμ μαγνησιακών καταλοίπων μικροβιοφοβικής σκόνης. 

Εφιστούμε την προσοχή διότι ορισμένα εκθέματα ίσως θεωρηθούν ιζηματογενώς πεπραγμένα και πιθανότατα να εφησυχάσουν αλλεργίες κολωνικών γραμμών. 

Κατα τη διάρκεια της έκθεσης αναποδογυρισμένος ζογκλέρ-κλόουν θα περιφέρεται ανάμεσα στα εκθέματα και τους επισκέπτες αποσκοπώντας στο να ρουτινιάρει το αναπόφευκτο. 

Είσοδος ελεύθερη

Ώρες λειτουργίας: 00.00-03.00 καθημερινές μόνον.

Εγκαίνια : 29 Φεβρουαρίου 2013

Στο "ελεύθερο" κάμπινγκ

Φέτος ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου όπου και πήγα ελεύθερο κάμπινγκ για διάστημα μεγαλύτερο των τριών ημερών και συγκεκριμένα δέκα.
Σε όσους το είχα αναφέρει προτού ξεκινήσω κάποιοι είχαν αντιδράσει θετικά, άλλοι αρνητικά και ορισμένοι ουδέτερα. Όλοι όμως ανεξαιρέτως είχαν θεωρήσει πως το διάστημα των δέκα ημερών είναι υπερβολικά μεγάλο για ελεύθερο κάμπινγκ. Τα κυριότερα εμπόδια για τους περισσότερους είνα δύο, η καθαριότητα και το  θέμα της τουαλέτας. Για κάποιους μάλιστα αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα.
Δεν ξέρω πως θα ήταν για εμένα η όλη εμπειρία αν δεν είχαμε πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό. Σίγουρα πάντως αν έχεις το ευτύχημα να κατασκηνώσεις σε περιοχή που το διαθέτει είναι μεγάλο προτέρημα και ατού. Το θέμα της τουαλέτας πάντως, το οποίο στην αρχή με τρομοκρατούσε, με λίγη προσοχή και σεβασμό στη φύση συνηθίζεται πάρα πολύ γρήγορα. Ίσα ίσα που έπειτα από λίγο γίνεται και απόλαυση.
Δε νομίζω όμως πως χρειάζεται να αναλύσω περαιτέρω τις τεχνικές λεπτομέρειες γιατί είναι περιττό. Η ουσία είναι η βιωματική εμπειρία η οποία άλλωστε παραμένει και μετά το πέρας των διακοπών. Είναι λοιπόν μαγευτικό να κοιμάσαι μέσα σε ένα δάσος. Ίσως είναι ακόμα πιο μαγευτικό να κοιμάσαι απευθείας έξω στη φύση αλλά εγώ, προσωπικά, κοιμόμουν μέσα στη σκηνή μου. Ακόμα και έτσι όμως έρχεσαι σε επαφή με τους ήχους της φύσης οι οποίοι είναι άκρως διαφορετικοί από ένα οργανωμένο κάμπινγκ. Στο οργανωμένο προέρχονται κυρίως από τους υπόλοιπους κατασκηνωτές ενώ στο ελεύθερο από το φυσικό περιβάλλον που σε φιλοξενεί. Είναι επίσης μοναδική εμπειρία να ξυπνάς το πρωί και να πίνεις τον καφέ σου (που έχεις φτιάξει εσύ εννοείται) διαβάζοντας το βιβλίο σου κάτω από την ευεργετική σκιά που ρίχνουν οι φυλλωσιές των δέντρων, ακούγοντας ταυτοχρόνως τα τζιτζίκια (δε σηκωνόμουν και πολύ πρωί για να είμαι ειλικρινής) ενώ άξαφνα έρχεται να σε επισκεφτεί ο σκύλος των διπλανών κατασκηνωτών ο οποίος θέλει περισσότερα χάδια. Γενικά "νιώθεις" με όλες σου τις αισθήσεις και όλες σου οι αισθήσεις είναι πιο ανοιχτές από ποτέ στα περιβάλλοντα ερεθίσματα.
Τα βράδια είναι πολύ όμορφο να κάθεσαι έξω από τη σκηνή σου πίνοντας τσικουδιά και να απολαμβάνεις τον σαγηνευτικό ήχο που κάνει το αεράκι όταν περνά μέσα από τα φυλλώματα σε συνδυασμό με τον πιο μακρυνό ήχο του κύματος που σκάει στην ακρογιαλιά ενώ ταυτοχρόνως θαυμάζεις τον έναστρο ουρανό γιατί επιτέλους βρήκες ένα μέρος που δεν το μαστίζει η φωτορύπανση.
Το πόσα θετικά παίρνει κανείς από αυτή την εμπειρία το διαπιστώνει κατά την επιστροφή στο λεγόμενο "πολιτισμό". Η ηρεμία και η ισορροπία της φύσης μοιάζει να έχει αφήσει ένα απόσταγμα μέσα σου και τα πράγματα που μπορεί να σε εκνεύριζαν πρωτύτερα τώρα τα βλέπεις με γαλήνη. Η μπορεί να έφυγες για το κάμπινγκ κουβαλώντας μαζί σου χίλια δύο δισεπύλετα προβλήματα τα οποία γυρίζοντας, διαπιστώνεις, αν όχι ότι έχουν λυθεί, τουλάχιστον ότι αλλάζει η οπτική σου απέναντί τους.
Από όλα τα είδη διακοπών για εμένα το ελεύθερο κάμπινγκ είναι σίγουρα το πιο ευεργετικό. Και θεωρώ και για πολύ κόσμο. Υπάρχουν πολλές πιθανές αιτίες για αυτό. Ίσως γιατί μέσα στη φύση γεννηθήκαμε και όσο και αν προσπαθήσαμε να δώσουμε στον εαυτό μας περισσότερες ανέσεις σε ένα τεχνητό περιβάλλον, η πραγματική μας ουσία βρίσκεται εκεί έξω. Εκεί όπου φαινομενικά είμαστε πιο ευάλωτοι αλλά στην πραγματικότητα πιο ευτυχισμένοι και πλήρεις.
Εν κατακλείδι συνιστώ αδιακρίτως το ελεύθερο κάμπινγκ ακόμα και στους  θεωρητικά "απαπά, εγώ δεν τα μπορώ αυτά με τίποτα". Δεν υπάρχει περίπτωση ακόμα και ο πιο "δύσκολος" να μην προσαρμοστεί μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και να απολαύσει αυτό που του προσφέρεται. Ούτως ή άλλως ο άνθρωπος είναι εξαιρετικά ευπροσάρμοστο ον και πόσο μάλλον όταν βρεθεί στο φυσικό περιβάλλον από το οποίο προήλθε.

Αν και η σειρά αναφέρεται σε οργανωμένο κάμπινγκ παρόλα αυτά το κομμάτι είναι πολύ όμορφο.

Στο Batman όλοι ερωτεύονται

Παρασκευή βράδυ, καταρρακτώδης βροχή έξω (σχεδόν θύμιζε χειμώνα) και εγώ μέσα, ζεστά δίπλα στο τζάκι. Επηρεασμένη από τα γέλια, τις φλόγες της ανοιξιάτικης φωτιάς και το κρασί αποφασίζω μέσα στο γενικότερο κλίμα ευθυμίας να συντάξω μέσα σε ελάχιστο χρόνο τη ραχοκοκαλιά ενός μυθιστορήματος αντάξιου της μυθοπλασίας και της λογοτεχνικής ικανότητας της Λένας Μαντά.

Να σημειώσω πως τη συγκεκριμένη κυρία δεν τη θεωρώ συγγραφέα αλλά ηγέτιδα στο χώρο που εγώ ονομάζω ελληνικό λογοτεχνικό άρλεκιν. Είναι τα βιβλία εκείνα τα οποία στην ουσία αποτελούν καμουφλαρισμένα άρλεκιν. Τα άρλεκιν βέβαια διέθεταν το εξής ατού: Ήταν περήφανα για τον εαυτό τους και δεν κρύβονταν πίσω από ακριβά εξώφυλλα. Για αυτό και ακριβώς τα διαβάζαμε. Θέλαμε μία γλυκανάλατη ιστοριούλα εκτυπωμένη σε φτηνό χαρτί και με φτηνή συγκίνηση. Ο ήρωας ήταν σχεδόν πάντα ο σκληρός άντρας που στα χέρια της γυναίκας γίνεται ρομαντικός ποιητής αλλά μόνο κάτω από την επίδραση της δικής της παρουσίας γιατί όταν εκείνη φεύγει από το προσκήνιο μετατρέπεται πάλι στον Κόναν τον Βάρβαρο. Και εννοείται πως μετά από χίλια βάσανα στο τέλος καταλήγουν μαζί και κάνουν έναν γλυκανάλατο έρωτα με τρυφερό πάθος. Τώρα αν πάρεις ένα άρλεκιν και το πλατειάσεις μέχρι εκεί που πλέον δε συμμαζεύεται φτιάχνεις ένα λογοτεχνικό άρλεκιν στη συνέχεια θες να λέγεσαι συγγραφέας και πουλάς τρελά όπως η κυρία Μαντά. Ένα βιβλίο της άντεξα να διαβάσω (δεν απορρίπτω κάτι χωρίς να το δοκιμάσω πρώτα) το οποίο μάλιστα θεωρείται από τα καλύτερα της αλλά αν επιζητήσω κάτι αναλόγου περιεχομένου προτιμώ να πάρω ένα άρλεκιν και να το ευχαριστηθώ

Χωρίς περαιτέρω χρονοτριβή περνάμε στη ραχοκοκαλιά – περίληψη του αντίστοιχου λογοτεχνικού (χα!) έργου που θα έγραφα:

Στο Batman όλοι ερωτεύονται

Aπόψε το βράδυ ο Τάκης είναι απελπισμένος. Τα πράγματα τον τελευταίο καιρό επιδεινώνονται ραγδαία. Το μικρό χρυσοχοείο που είχε κληρονομήσει από τον πατέρα του παραπαίει. Λόγω κρίσης ο κόσμος δεν προτιμά να αγοράζει πλέον κοσμήματα. Η κατάσταση απελπιστική, τα περιθώρια διαρκώς στενεύουν. Τα δάνεια και οι κάρτες τρέχουν. Οι τράπεζες απειλούν να του κατάσχουν τη μεγάλη του αγάπη, την μηχανή του, την Ducati του. Ότι και να γίνει,αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Προτιμούσε να του πάρουν το ψωμί από το στόμα παρά να χάσει το κορίτσι του, τον μοναδικό του έρωτα. Έτσι αναγκάστηκε να πάρει μία σκληρή αλλά απαραίτητη απόφαση. Θα μετέτρεπε το κατάστημα σε “Αγορά χρυσού”. Έκλαψε, ξαναέκλαψε και όμως στο τέλος ξεκίνησε τις γραφειοκρατικές διαδικασίες για την μετατροπή. Η μάνα του ανένδοτη:” Δε ντρέπεσαι γιε μου, να εκμεταλλεύεσαι τον πόνο του κόσμου, την ανάγκη του τέτοια εποχή; Τι θα έλεγε ο μακαρίτης ο πατέρας σου;” Η ετεροθαλής αδελφή του όμως, η Ταμάρα, τον στήριζε: “Προχώρα, Τάκη. Δεν είναι ντροπή. Ούτε ληστεύεις, ούτε σκοτώνεις κανέναν. Απλά αγοράζεις και πουλάς. Πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου. Αύριο μεθαύριο μπορεί να κάνεις οικογένεια. Πως θα την ζήσεις;”

Το νέο μαγαζί με τις τεράστιες κίτρινες ταμπέλες και τα μεγάλα κόκκινα γράμματα θα ήταν έτοιμο σε λίγες εβδομάδες. Όμως απόψε ο Τάκης δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Τα λόγια της αδελφής του αντιμάχονταν εκείνα της μάνας του μέσα στο μυαλό του όλο το βράδυ. Έτσι πήρε “το κορίτσι του” και βγήκε για να ξεθολώσει η σκέψη του από τον κρύο αέρα. Δυο ώρες τριγυρνούσε άσκοπα οδηγώντας εδώ και εκεί ώσπου του γεννήθηκε η επιθυμία να πιει ένα ουισκάκι. Ναι, βρε αδερφέ! Ήθελε να πιει για να σταματήσει να βλέπει μπροστά στα μάτια του τη μορφή της μάνας του να του κουνάει το δάχτυλο με αποδοκιμασία. Κουράστηκε πια. Στο πρώτο κωλόμπαρο που θα συναντούσε θα έμπαινε μέσα. Και έτσι έγινε. Σε κάποια φάση βλέπει τα φώτα ενός μαγαζιού. Σταματά, ξεκαβαλά και τότε βλέπει την ταμπέλα με την ονομασία του μπαρ.”Βatman”, έλεγε η φωτεινή επιγραφή. Για δες, σκέφτηκε. Η φίλη του η Άννα του είχε μιλήσει για αυτό το μπαρ.”Στο Batman, Τάκη, όλοι ερωτεύονται”, του είχε πει με σοβαρό ύφος και αυτός είχε γελάσει με την καρδιά του. “Άννα, σταμάτα”, της είπε. “Αφού με ξέρεις. Μία εδώ μία εκεί, ελεύθερο πουλί και όχι κανάρα στο κλουβί. Τι Batman και ξεbatman. Είναι σοβαρά πράγματα αυτά τώρα;” Και όμως νάτος απόψε έξω από το μέρος όπου “όλοι ερωτεύονται”. Γέλασε από μέσα του πικρά. “Για έρωτες είμαστε τώρα”, αναρωτήθηκε “Εδώ έχουν πιάσει φωτιά τα μπατζάκια μας.”. Και με αυτές τις σκέψεις μπήκε μέσα.

Ο χώρος μικρός, ο φωτισμός χαμηλός, ο κόσμος ιδιαίτερος, από τα ηχεία ακουγόταν Στράτος Διονυσίου. Ο Τάκης κατευθύνθηκε προς το μπαρ. Κάθισε στο ψηλό σκαμπό, έβγαλε τα τσιγάρα του και σήκωσε το κεφάλι, βυθισμένος ακόμα στους συλλογισμούς του για να παραγγείλει ένα διπλό ουίσκι. Και τότε την είδε. Η γυναίκα πίσω από το μπαρ τον κοίταζε κεραυνοβολημένη και αυτή. Ψηλή, γύρω στα 30, με μακριά μαύρα μαλλιά και γαλάζια μάτια η Αλέκα ήταν αυτό που θα λέγαμε εντυπωσιακή γυναίκα. Εργαζόταν μέσα στη νύχτα αρκετά χρόνια και είχε μάθει να κουμαντάρει τα συναισθήματά της και να περιφρασει τα όριά της. Ήταν φοβερή barwoman αλλά παρά τον επαγγελματισμό της δεν άφηνε τους πελάτες να την πλησιάσουν περισσότερο από ότι επέτρεπε μία απλά επαφή για να τους φτιάξει και να τους σερβίρει ένα ποτό. Πολλοί είχαν προσπαθήσει να της πιάσουν κουβέντα γύρω από το προσωπικά της αλλά αυτή πάντα κατάφερνε να γυρίζει το θέμα σε συζητήσεις περί ανέμων και υδάτων. Μέχρι απόψε. Ο άντρας που είδε να κάθεται απέναντί της τη συγκλόνισε. Πρώτη φορά τον έβλεπε στη ζωή της και όμως ένιωθε σαν να τον ξέρει χρόνια. Η θλίψη που σκίαζε τα εκφραστικά του μάτια, η γλυκιά μελαγχολία που απέπνεε η μορφή του τη συντάραξε ολάκερη. Ήξερε πως αυτή τη φορά δεν θα την έβγαζε καθαρή. “Μάνα μου, τι μου έμελλε να πάθω”, συλλογίστηκε. “Τελικά στο Batman όλοι ερωτεύονται...”.

Αυτό είναι το “άνοιγμα” του πρώτου κεφαλαίου του λογοτεχνικού έργου τύπου Μαντά με τον τίτλο “ Στο Batman όλοι ερωτεύονται” . Φυσικά δεν σκοπεύω να γράψω ολόκληρο βιβλίο. Όμως η υπόθεση θα μπορούσε να συνεχιστεί κάπως έτσι:

Ο Τάκης και η Αλέκα ερωτεύονται κεραυνοβόλα γιατί “ Στο Batman όλοι ερωτεύονται”. Μετά από ένα μήνα θυελλώδους πάθους ο Τάκης ανοίγει το κατάστημα αγοράς χρυσού και βάζει μέσα την Αλέκα υπάλληλο για να την τραβήξει και από τον κόσμο της νύχτας. Το μαγαζί πάει καλά αλλά οι αντιδράσεις πολλές. Οι γείτονες γυρίζουν το κεφάλι όταν τον βλέπουν στο δρόμο και ας είναι οι ίδιοι άνθρωποι που του είχαν πουλήσει τις βέρες τους την προηγούμενη μέρα. Η μάνα του πέφτει και εκείνη θύμα της επιθετικής συμπεριφοράς προς το γιο της. Οι φίλες της στο κουνκάν την εγκαταλείπουν, οι γνωστοί δεν της μιλούν πια όποτε τη συναντούν τυχαία, τα παιδιά την αποκαλούν “η μάνα του δοσίλογου” όταν την βλέπουν να περνά από τη γειτονιά. Η υπερβολική στενοχώρια την οδηγεί στο να εγκαταλείψει την Αθήνα και να γυρίσει πίσω στην αδελφή της στην Κρήτη αφήνοντας με πικρά λόγια μονάχο τον Τάκη. Εν τω μεταξύ το μαγαζί του Τάκη πάει όλο και καλύτερα. Η μηχανή ξεχρεώνεται και αγοράζει και ένα Audi A4 για την Αλέκα. Μετά τη φυγή της μητέρας του που όμως δεν την πήρε και πολύ βαριά γιατί ήταν χαμένος στον έρωτά του, αγοράζει και ένα καλό διαμέρισμα στην Άνω Γλυφάδα για να στεγάσουν την αγάπη τους εκεί. Όμως οι επιθέσεις εναντίον του και εναντίον της Αλέκας, της “γκόμενας του δοσίλογου” όπως την αποκαλούν σκιάζει όλο και περισσότερο τη σχέση τους.

Παράλληλα η αδελφή του Ταμάρα, έχει τα δικά της προβλήματα. Η Ταμάρα είναι καρπός του έρωτα του μακαρίτη πατέρα του με μία Νιγηριανή και είναι μιγάδα. Δουλεύει πωλήτρια σε ένα κατάστημα ρούχων στο κέντρο της Αθήνας αλλά με την άνοδο της Χρυσής Αυγής και την είσοδό της στο κοινοβούλιο το αφεντικό της αναγκάζεται να την απολύσει έπειτα από συνεχείς απειλές που δέχεται απο χρυσαυγίτες ότι θα του κάψουν το μαγαζί “αν συνεχίσει να περιθάλπει και να φροντίζει μπασταρδεμένους αντί για τους καθαρόαιμους έλληνες που έχουν ανάγκη από δουλειά”. Η Ταμάρα όντας και πολύ περήφανη αρνείται να δεχτεί βοήθεια από τον Τάκη. Συνεχίζει να μένει σε μία γκαρσονιέρα στα Πατήσια ώσπου τη βρίσκουν ένα πρωί κοντά στον Άγιο Παντελεήμονα με ξεσκιμένο το λαρύγγι. Ένας δυο περαστικοί είπαν ότι είδαν το προηγούμενο βράδυ κάποιους νεαρούς με ξυρισμένα κεφάλια και τατουάζ με αγκυλωτούς σταυρούς να την ακολουθούν αλλά ακόμα και αυτοί υπό το κράτος του φόβου και των απειλών που πιθανότατα δέχτηκαν στη συνέχεια σώπασαν.

Ο Τάκης πέφτει σε βαθειά θλίψη εξαιτίας του θανάτου της. Κατηγορεί τον εαυτό του γιατί δεν την πίεσε αρκετά ώστε να δεχτεί τη βοήθειά του. Η συμπεριφορά των γνωστών του και πρώην φίλων του έχει γίνει από περιφρονητική σε καθαρά εχθρική. Αυτός και η Αλέκα δεν έχουν πλέον καθόλου φίλους. Η γκρίνια και οι καυγάδες έχουν γίνει μέρος της καθημερινότητάς τους. Σε όλα αυτά τα βάσανα έρχεται να προστεθεί και η ολοσχερής καταστροφή του μαγαζιού από πυρκαγιά. Η ασφαλιστική εταιρία θεωρεί ότι προήλθε από αμέλεια και αρνείται να δώσει αποζημίωση. Ο Τάκης προσπαθεί να τους πείσει πως ήταν κακόβουλη ενέργεια και εμπρησμός από αυτούς που τον εχθρεύονται αλλά εις μάτην. Η Αλέκα τον εγκαταλείπει μη αντέχοντας άλλο τη μιζέρια που έχει εγκατασταθεί πλέον μόνιμα στη ζωή τους και φεύγει για Γερμανία να αναζητήσει την τύχη της εκεί ως εργάτρια. 
 

Μετά από όλα αυτά ο Τάκης έχοντας φτάσει και ξεπεράσει το όρια της υπομονής του παίρνει ένα βράδυ τη μηχανή του, το κορίτσι του, τη μοναδική του αληθινή αγάπη και βγαίνει πάλι για βόλτα στους δρόμους της Αθήνας. Εκεί χωρίς να το καταλάβει οδηγείται ξανά στην είσοδο του Batman. Ξαφνιασμένος ξεκαβαλά και ετοιμάζεται να μπει για ακόμα μία φορά μέσα έχοντας αντίληψη του τι τον περιμένει εκεί γιατί “Στο Batman όλοι ερωτεύονται”

The end

Τα βιβλία των άλλων a.k.a. Λαθραναγνώστες

Ζουν ανάμεσά μας. Δεν έχουν συγκεκριμένο χρώμα, φύλο, κοινωνική τάξη. Μπορεί να είναι ο φίλος μας, η αδελφή μας, ο γείτονάς μας, ακόμα και ο περιπτεράς. Ξέρω πως και εγώ κατά καιρούς έχω υπάρξει και θέλω να πιστεύω όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας. Αν μη τι άλλο καλύτερα λαθραναγνώστης παρά καθόλου αναγνώστης.
Δεν έχουν συγκεκριμένα μορφολογικά χαρακτηριστικά αλλά μπορεί να τους βρει κανείς σε  συγκεκριμένα μέρη. Συχνάζουν στις καφετέριες και είναι κοντά σου, εκεί στο ακριβώς διπλανό τραπέζι, ρίχνουν κλεφτές ματιές στην εφημερίδα που μόλις έχεις ανοίξει. Τι θα γίνει πια με αυτό το PSI; Κάθονται δίπλα σου στο παγκάκι και προσπαθούν να δουν διακριτικά την επιστολή της προβληματισμένης αναγνώστριας στη στήλη συμβουλών του cosmo που μόλις έχεις αγοράσει. Να τον χωρίσει ή όχι;
Το πιο αγαπημένο όμως μέρος των λαθραναγνωστών θαρρώ πως είναι οι αστικές συγκοινωνίες. Παλιότερα το είδος τους γνώριζε μεγάλη έξαρση σε λεωφορεία, μετρό, τραμ ανεξαιρέτως. Με το πέρασμα των χρόνων και την έλευση των προηγμένων Mp3 players και smartphones πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν να ακούνε μουσική αντί για να διαβάζουν και έτσι το κίνημα των λαθραναγνωστών διέρχεται μία μικρή κρίση. Και δεν μπορείς να πεις πως γεννιέται ένα νέο κίνημα, αυτό των λαθροωτακουστών γιατί αυτά τα καταραμένα ακουστικά στερούν τους φιλόδοξους λάθρους από μια τέτοια δυνατότητα.
Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα προς το παρόν γεγονός είναι πως όλοι μας έχουμε εμπειρία και στις δύο όχθες.
Εγώ προσωπικά έκανα πολύ καιρό να δώσω ένα συγκεκριμένο  πλαίσιο στο φαινόμενο των λαθραναγνωστών. Είχα προσέξει βέβαια πολλές φορές τις κλεφτές ματιές που έριχναν οι διπλανοί μου (συχνότερα στο μετρό) στα κατά καιρούς αναγνώσματά μου. Και σίγουρα είχα επίγνωση των κρυφών βλεμμάτων που έριχνα εγώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αλλά το θεωρούσα μία χαλαρή κατάσταση, μία σειρά ασύνδετων γεγονότων χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Μέχρι που σε μια παρέα ένας πιο συνειδητοποιημένος φίλος ανέφερε πως του αρέσει να πειράζει τους λαθραναγνώστες ανοίγοντας την εφημερίδα σε ένα ζουμερό θέμα και τη στιγμή που ο δίπλα έχει "καρφωθεί" και διαβάζει να την κλείνει απότομα και ο λαθραναγνώστης να μένει με την ημιτελή γλύκα. Εκεί κατάλαβα πως θέλω και εγώ να παίξω, ίσως όχι τόσο βάρβαρα βέβαια. Να κόβεις την ανάγνωση (έστω και λαθραία) με τέτοιο βίαιο τρόπο συνιστά σχεδόν βασανιστήριο.
Την επόμενη λοιπόν μέρα στο μετρό δανείστηκα το cosmo της αδελφής μου. Άρθρο - αφιέρωμα στο πως να εξυψώσει το κάθε cosmo girl την ανδρική σεξουαλικότητα και να απογειώσει τον καλό της. Θέμα καυτό για όλες τις γυναίκες. Μπήκα στο μετρό υπολογισμένα, κάθισα επίτηδες δίπλα σε μία νεαρή κοπέλα γύρω στα 25 και εννοείται πως με το που κάθισα άνοιξα το περιοδικό πάνω στο επίμαχο θέμα έχοντας το στραμμένο ελαφρά προς το μέρος της. Μέχρι την επόμενη στάση είχε "καρφωθεί" επάνω στις γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Και τότε άρχισα και εγώ το "παιχνίδι", ελαφρά σαδιστικό ίσως. Σιγά σιγά άρχισα να γέρνω το περιοδικό προς το μέρος μου αλλάζοντας σταδιακά γωνία έτσι ώστε το περιεχόμενο να γίνεται όλο και λιγότερο ορατό σε αυτήν. Σταδιακά και μάλλον χωρίς να το συνειδητοποιεί έγερνε και αυτή λίγο λίγο προς το μέρος μου. Σε λίγο ήταν σχεδόν έτοιμη να πέσει επάνω μου για να μπορέσει να συνεχίζει να έχει πρόσβαση στις πολύτιμες πληροφορίες. Τότε έκλεισα το περιοδικό και σηκώθηκα. Είχε έρθει η ώρα να κατέβω. Λίγες τύψεις κατά την έξοδο ότι την βασάνισα αλλά σκέφτηκα πως τουλάχιστον είχε μάθει αρκετά για να κάνει μέχρι και την "Εμμανουέλα" να κοκκινίζει.
Αυτή ήταν η αρχή του παιχνιδιού. Συνεχίστηκε για λίγο καιρό με διάφορους τρόπους. Θυμάμαι μια φορά καθοδόν για μία συνέντευξη και ντυμένη καλά και συντηρητικά (το μέσο αδιάφορο καλό ντύσιμο που υποτίθεται ότι κάνει μία καλή εντύπωση) κάθισα στο μετρό δίπλα σε έναν κουστουμαρισμένο κύριο (ανέδυε τον αέρα τραπεζικού στελέχους) και έβγαλα μέσα από την σοβαρή και συντηρητική μου τσάντα (αυτή για τις συνεντεύξεις) με μεγαλεπήβολο ύφος ένα Μίκυ Μάους. Άναυδο το στέλεχος. Μετά βέβαια το πρώτο ξάφνιασμα τον τσάκωσα που έριχνε κλεφτές ματιές στα καρέ. Ποιος μπορεί άλλωστε να αντισταθεί στον Σκρουτζ Μακ Ντακ; Εγώ πάντως όχι. Οι πειραματισμοί συνεχίστηκαν με διάφορα βιβλία, περιοδικά. Προσπαθούσα να δημιουργώ μία αντίθεση κάθε φορά ανάμεσα στο ύφος μου, το ντύσιμο και αυτό που διάβαζα. Ή πολλές φορές καθόμουν επίτηδες δίπλα σε άτομα εκ διαμέτρου εμφανισιακά αντίθετα με αυτό που είχα σκοπό να διαβάσω. Μόνο και μόνο για να δω αντιδράσεις. Και κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι περισσότεροι κρυφοκοιτάζουν και αρκετοί είναι αυτοί που "κολλάνε" σε αυτό που διαβάζεις.
Πέρα όμως από τα στημμένα αναγνώσματα νομίζω πως οι καλύτερες μου εμπειρίες με λαθραναγνώστες έχουν προέλθει αυθόρμητα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη την ημέρα που είχα βγάλει και διάβαζα την "Χαρά" του Οsho πόσο πολύ είχε ενθουσιαστεί ο διπλανός μου ο οποίος διαπέρασε το πέπλο του λαθραναγνώστη και μου μίλησε για τον Osho και για το πόσο τον είχαν επηρεάσει τα βιβλία του. Είχα κατέβει στον τελευταίο σταθμό με ένα τεράστιο χαμόγελο. Αξέχαστη επίσης θα μου μείνει η εμπειρία με την κυρία που καθόταν δίπλα μου όταν διάβαζα το "Να σου πω μια ιστορία" του Χόρχε Μπουκάι. Όταν σηκώθηκα για να κατέβω με σταμάτησε για να με ρωτήσει ποιος ήταν ο τίτλος του βιβλίου που διάβαζα και ο συγγραφέας. Θέλω να πιστεύω πως πήγε να το αγοράσει.
Χάρι Πότερ, Ούρσουλα Λε Γκεν, Φρανκ Χέρμπερτ, Μαρκήσιος Ντε Σαντ, Φιλοσοφία, Ψυχολογία, Δοκίμια, έχουν απασχολήσει ουκ ολίγες φορές τα μάτια των διπλανών μου. Και τούμπαλιν. Τα δικά μου μάτια έχουν αιχμαλωτιστεί πολύ συχνά από τα βιβλία αυτών που κάθονται δίπλα μου. Για αυτό προτιμώ το διάβασμα στις συγκοινωνίες από τη μουσική. Τα ακουστικά σε απομονώνουν, τα βιβλία όσο και αν ακούγεται παράλογο δεν προσφέρουν μόνο σε εσένα που διαβάζεις προσφέρουν και στον περίγυρο με ποικίλους τρόπους.
Γίνε λαθραναγνώστης. Είναι το δεύτερο καλύτερο μετά το αναγνώστης.

The art of getting by

Στην αρχή δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι μου άρεσε τόσο πολύ σε αυτή την ταινία. Το μεγαλεπήβολο "Rotten Tomatoes" της δίνει ένα  17%. Οι κριτικές θεωρούν ότι είναι μία εφηβική ιστορία από τις πολλές. Και όμως με μία προσεκτική ματιά δεν είναι έτσι. Το θέμα όντως είναι πολυφορεμένο αλλά η οπτική φρέσκια, διαφορετική. Οι χαρακτήρες σου βγάζουν μία τρυφερή εκκεντρικότητα. Και ναι, μου άρεσαν απίστευτα οι δύο πρωταγωνιστές. Ιδίως με τον νεαρό ήρωα ένιωσα μία μεγάλη ταύτιση. Δεν είχα και την πιο εύκολη εφηβεία, ούτε ήμουν το πιο κοινωνικά προβλέψιμο άτομο. Αλλά και εγώ όπως και αυτός στο τέλος τα καταφέραμε μια χαρά.
Και κλείνοντας θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερη μνεία στο soundtrack. Πανέμορφη μουσική σε συνδυασμό με καλοσκηνοθετημένα πλάνα.

Το trailer της ταινίας

Ένα μουσικό κομμάτι από το must soundtrack

Εξερευνώντας την κουλτούρα των mod

"Mod (from modernist) is a subculture that originated in London, England, in the late 1950s and peaked in the early-to-mid 1960s. Significant elements of the mod subculture include fashion (often tailor-made suits); music, including African American soul, Jamaican ska, British beat music, and R&B; and motor scooters. The original mod scene was also associated with amphetamine-fuelled all-night dancing at clubs.From the mid-to-late 1960s and onwards, the mass media often used the term mod in a wider sense to describe anything that was believed to be popular, fashionable, or modern. " Περισσότερα εδώ από wikipedia
H πιο χαρακτηριστική ταινία σχετικά με την κουλτούρα των mod, Quadrophenia
Trailer της ταινίας

Έναν ρόλο στην ταινία παίζει και ο Sting.



Επίσης μην ξεχνάμε τη διαμάχη που υπήρχε ανάμεσα στους mods και τους rocker. Περισσότερα εδώ