Η σχέση μας ήταν πάντα πολύ δύσκολη. Ήταν μία σχέση αγάπης - μίσους, έτσι τουλάχιστον νόμιζα μέχρι το 35ο έτος της ηλικίας μου. Μου πήρε λοιπόν τη μισή μου ζωή για να καταλάβω πως από την πλευρά σου ήταν πάντα αγάπη και πως τα αντικρουόμενα συναισθήματα προέρχονταν μόνο από την δική μου μπερδεμένη ψυχοσύνθεση. Πόσες φορές δε σε είχα κατηγορήσει για τα προβλήματά μου; Πόσες φορές αφότου πέρασα στο πανεπιστήμιο και έπειτα (και άρα έφυγα από τη σκέπη της οικογενειακής εστίας) δε σου είχα απευθύνει πικρές κουβέντες που προέρχονταν από πικρές σκέψεις για όλα τα λάθη που θεωρούσα ότι έκανες απέναντί μου; Κολλημένη στο παρελθόν θεωρούσα πως το κακό που πίστευα ότι μου έκανες ήταν ανεπανόρθωτο.
Πόσο υπέροχο είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και πόσο τραγική η ανθρώπινη μικρότητα. Και πόσο απίστευτο ότι κατά τη διάρκεια της ζωής μας τα βιώνουμε και τα δύο για να καταλήξουμε μέσα από τα εμπόδια και τις αντιξοότητες στο πρώτο. Μετά από αρκετά χρόνια εγωιστικής μικρότητας αποφάσισα (για το δικό μου καλό) να προσπαθήσω να φτιάξουμε τη σχέση μας μόνο και μόνο για να μην με κατατρώει άλλο. Φρούδα η προσπάθεια και ανειλικρινής γιατί ήταν πέρα για πέρα εγωιστική. Προσπαθούσα να σου μιλάω με ειλικρίνεια και όμως ο θυμός μου με έκαιγε ακόμα βαθιά για όλα αυτά που θεωρούσα ότι έκανες ή δεν έκανες.
Μέχρι και πριν λίγες μέρες που επικοινώνησες μαζί μου για να μου προσφέρεις τη βοήθειά σου σε οτιδήποτε μπορεί να χρειαζόμουν η οργή μου ξεσπούσε με την παραμικρή αφορμή που μου έδινες. Και όταν θες να ξεσπάσεις, αφορμές μπορείς να βρείς από οπουδήποτε και να είναι το οτιδήποτε. Όλες αυτές οι απανωτές εκρήξεις με οδήγησαν σιγά σιγά στο να καταλάβω. Πως να αποδεχτώ εσένα όταν ακόμα δεν έχω αποδεχτεί κρίσιμους τομείς του εαυτού μου; Όταν κατά καιρούς με υποτιμώ και με υποβιβάζω αλλά δεν τολμώ να το αντικρύσω και το προβάλω σε εσένα; Όταν αφήνω τις εξωτερικές συνθήκες να παρεισφρύουν στις πιο προσωπικές μου γωνιές και να πιστεύω λανθασμένα ότι επηρεάζουν αυτό που ουσιαστικά είναι φωτεινό και άφθαρτο;
Αγαπημένη μου, είσαι ίσως το πιο σημαντικό πρόσωπο στη ζωή μου και αυτά που μου είπες εχθές απλά με έκαναν να το συνειδητοποιήσω. Η σοφία σου, η αγάπη σου, η συμβουλή σου στο να αφήσω πίσω το παρελθόν και να χτίσω τον εαυτό μου στο τώρα με άφησαν άναυδη. Και όταν σε ρώτησα "Μα καλά, τι διαβάζεις και που τα έμαθες αυτά;" και εσύ μου απάντησες "Διαβάζω πολλά και φροντίζω να παίρνω από το καθένα ότι καλύτερο μπορώ" χαμογέλασα πάνω στο ακουστικό. Και όταν πιο μετά πρόσθεσες "Να διαβάζεις και να μαθαίνεις διαρκώς. Όπως εγώ γνωρίζω για τα φυτά και μαθαίνω και για τους υπολογιστές, έτσι και εσύ που γνωρίζεις από υπολογιστές να μαθαίνεις και για τα φυτά και για το πως λειτουργεί η φύση" χαμογέλασα ακόμα πιο πλατιά.
Aπό εχθές πλέον και έπειτα ξέρω πέρα από κάθε αμφιβολία πως θέλω με την ύπαρξη μου να γίνω για εμένα και κατ'επέκταση για εσένα (γιατί κατά βάθος είμαστε το ίδιο) όλα όσα επιθυμείς και επιθυμώ και εγώ. Και αυτό σημαίνει να "είμαι" πραγματικά για εμένα, για εσένα, για εκείνον που δεν είναι πια μαζί μας, για την "μικρή" και για όλους όσους με περιβάλλουν στον κοντινό μου κύκλο, ακόμα και για αυτούς που είναι σωματικά ή πνευματικά μακριά μου. Το οφείλω σε εμένα, εσένα, σε όσους με νοιάζονται και βλέπουν μέσα μου το φως που βλέπεις και εσύ.
Μητέρα, με όλη μου την καρδιά, σε αγαπώ...
Πόσο υπέροχο είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και πόσο τραγική η ανθρώπινη μικρότητα. Και πόσο απίστευτο ότι κατά τη διάρκεια της ζωής μας τα βιώνουμε και τα δύο για να καταλήξουμε μέσα από τα εμπόδια και τις αντιξοότητες στο πρώτο. Μετά από αρκετά χρόνια εγωιστικής μικρότητας αποφάσισα (για το δικό μου καλό) να προσπαθήσω να φτιάξουμε τη σχέση μας μόνο και μόνο για να μην με κατατρώει άλλο. Φρούδα η προσπάθεια και ανειλικρινής γιατί ήταν πέρα για πέρα εγωιστική. Προσπαθούσα να σου μιλάω με ειλικρίνεια και όμως ο θυμός μου με έκαιγε ακόμα βαθιά για όλα αυτά που θεωρούσα ότι έκανες ή δεν έκανες.
Μέχρι και πριν λίγες μέρες που επικοινώνησες μαζί μου για να μου προσφέρεις τη βοήθειά σου σε οτιδήποτε μπορεί να χρειαζόμουν η οργή μου ξεσπούσε με την παραμικρή αφορμή που μου έδινες. Και όταν θες να ξεσπάσεις, αφορμές μπορείς να βρείς από οπουδήποτε και να είναι το οτιδήποτε. Όλες αυτές οι απανωτές εκρήξεις με οδήγησαν σιγά σιγά στο να καταλάβω. Πως να αποδεχτώ εσένα όταν ακόμα δεν έχω αποδεχτεί κρίσιμους τομείς του εαυτού μου; Όταν κατά καιρούς με υποτιμώ και με υποβιβάζω αλλά δεν τολμώ να το αντικρύσω και το προβάλω σε εσένα; Όταν αφήνω τις εξωτερικές συνθήκες να παρεισφρύουν στις πιο προσωπικές μου γωνιές και να πιστεύω λανθασμένα ότι επηρεάζουν αυτό που ουσιαστικά είναι φωτεινό και άφθαρτο;
Aπό εχθές πλέον και έπειτα ξέρω πέρα από κάθε αμφιβολία πως θέλω με την ύπαρξη μου να γίνω για εμένα και κατ'επέκταση για εσένα (γιατί κατά βάθος είμαστε το ίδιο) όλα όσα επιθυμείς και επιθυμώ και εγώ. Και αυτό σημαίνει να "είμαι" πραγματικά για εμένα, για εσένα, για εκείνον που δεν είναι πια μαζί μας, για την "μικρή" και για όλους όσους με περιβάλλουν στον κοντινό μου κύκλο, ακόμα και για αυτούς που είναι σωματικά ή πνευματικά μακριά μου. Το οφείλω σε εμένα, εσένα, σε όσους με νοιάζονται και βλέπουν μέσα μου το φως που βλέπεις και εσύ.
Μητέρα, με όλη μου την καρδιά, σε αγαπώ...
