Η σχετικότητα του χρόνου στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου

 
Το θέμα έχεις ως εξής:
Δίνεις ραντεβού με φίλους στις 21.30 στην πλατεία Ασωμάτων. Θα είστε όλοι με ποδήλατα για να περιδιαβείτε ποδηλατικώς τους δρόμους και να αναλογιστείτε μετά τα όσα είδατε, πιθανότατα σε κάποιο ρακάδικο. Έχεις αυστηρές συστάσεις να είσαι στην ώρα σου γιατί καταρχάς κάνει κρύο και δεν μπορούν να σε περιμένουν στάσιμοι με τα ισοθερμικά και τα αντιανεμικά. Και έπειτα έχεις αποκτήσει στην πιάτσα την κακή φήμη ότι στήνεις κόσμο. Όχι στα δύο μέτρα για να έρθει το εκτελεστικό απόσπασμα αλλά ακόμα χειρότερα τους κάνεις να σε περιμένουν.
Οι φίλοι έχουν έρθει σε απόγνωση με την περίπτωσή σου. Κάποιοι εφαρμόζουν στρατηγικές του στυλ 19.00 η ώρα ραντεβού και εμφανίζονται και εκείνοι 19.30 μαζί με εσένα γιατί "σε έχουν πλέον μάθει" , όπως χαρακτηριστικά λένε. Άλλοι εξακολουθούν να υπομένουν και σε πιστεύουν όταν τους λες πως "αυτή τη φορά, παιδιά, θα είμαι στην ώρα μου".
Απόψε λοιπόν θα βγεις με το δεύτερο γκρουπ, αυτών που υπομένουν και πιστεύουν. Όμως και εσύ απόψε πιστεύεις πως θα είσαι στην ώρα σου. Είσαι έτοιμη εγκαίρως, καβαλάς το ποδήλατο και ξεκινάς. Αισιόδοξη αυτή τη φορά πως όχι μόνο θα είσαι συνεπής αλλά θα είσαι και πιο νωρίς στο σημείο συνάντησης (ευκαιρία να επανορθώσεις για όλα τα ανελέητα στησίματα). Και μετά συμβαίνει το απροσδόκητο (έλα τώρα, όχι και τόσο απροσδόκητο, αφού σου έχει ξανασυμβεί). Μπαίνεις Διονυσίου Αρεοπαγίτου και πεταλάρεις προκειμένου να φτάσεις στον προορισμό σου. Και όπως διασχίζεις αγέρωχα τον πεζόδρομο ακούς μία κρητική λύρα να παίζει και μία γυναικεία φωνή να τραγουδά. Είναι μία κοπέλα στην άκρη του πεζοδρόμου η αιτία της απόσπασης της προσοχής σου. Τραγουδά ριζίτικα. Όχι, λες στον εαυτό σου, δε θα σταματήσω. Πενήντα μέτρα μετά έχεις σταματήσει για να ακούσεις τη μελωδία. Δέκα λεπτά περνούν. Ανεβαίνεις στο ποδήλατο, ξεκινάς. Τώρα έχεις αργήσει αλλά ευτυχώς όχι πολύ. Εντάξει μία μικρή καθυστέρηση είναι δεν έγινε και τίποτα. Διακόσια μέτρα πιο κάτω έχεις σταματήσει πάλι. Μα δε γινόταν να μη σταματήσεις! Είναι αυτός ο τύπος που παίζει μπλουζ! Ναι αυτός με τη φοβερή φυσαρμόνικα! Πωπω και είχες καιρό να τον πετύχεις! Δέκα λεπτά ακόμα και με ένα ευρώ λιγότερο στην τσέπη ξεκινάς πάλι.
Τώρα έχεις αρχίσει να αγχώνεσαι λίγο. Σκέφτεσαι τι δικαιολογία να πεις αυτή τη φορά (έχουν σωθεί όλες οι δικαιολογίες πλέον) όταν λίγο πιο πέρα ακούς μία θεϊκή μουσική. Δεν είναι δυνατόν, μονολογείς και όμως εκεί μπροστά σου, ίδια δα ένας νεαρός παίζει Βιβάλντι. Μα να μην ακούσεις τη μελωδία έστω για λίγο;  Θα ήταν κανονική βλασφημία να προσπεράσεις έτσι! Άλλα δέκα λεπτα περνούν, άλλο ένα ευρώ εξανεμίζεται από το κομποδεμά σου.
Τελικά φτάνεις πάλι με μισή ώρα καθυστέρηση.Το "παιδιά συγνώμη, δεν κατάλαβα πως πέρασε ο χρόνος" δε φαίνεται να πιάνει τόπο πλέον. Είναι ώρα τώρα να τους εξηγείς γιατί ο χρόνος είναι σχετικός, πώς κυλάει ανεξέλεγκτα σαν άμμος από τα δάχτυλά μας και τα σχετικά; Ευτυχώς έχεις μία έμπνευση της τελευταίας στιγμής: "Ε, λοιπόν, ανακάλυψα τελευταία και ένα φοβερό ρακομελάδικο με απίστευτο ρακόμελο και φοβερές τιμές". Η περιέργεια νικάει την ενόχληση από το "στήσιμο" Σε ελάχιστο χρόνο τα χαμόγελα έχουν ξαναγυρίσει στα πρόσωπα...