Υπάρχει ένα κομμάτι των Simon & Garfunkel με τον τίτλο "The sound of silence". "People talking without speaking, people hearing without listening...". Σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται αντιφατικό. Και όμως δεν είναι.
Κάποιοι ήχοι δεν απευθύνονται στην ακοή μας αλλά κάπου αλλού. Δε μεταφράζονται όλες οι μουσικές σε κυματομορφές. Και κάποια βλέμματα είναι πιο εκκωφαντικά από τη βουή που μπορεί να κάνουν τα νερά ενός ποταμού όταν καταλήγουν σε έναν ορμητικό καταρράχτη.
Η γλώσσα του σώματος έχει απίστευτη δύναμη και για αυτόν που την εκφράζει και για εκείνον-ους που είναι λήπτες αυτής της έκφρασης. Το κυριότερο όμως είναι πως παραμένει εξαιρετικά δύσκολο να ξεγελάσεις πλήρως κάποιον όταν ξέρει να διακρίνει τα βασικά από αυτά που θες να κρύψεις με τα λόγια, αλλά προδίδεις με άλλους τρόπους. Το χαμόγελο που παραμένει παγωμένο και δε φτάνει στα μάτια, η αποφυγή του βλέμματος, η χαλαρή ή πολύ δυνατή χειραψία, το συνεχές τίναγμα των μαλλιών μίας γυναίκας στην παρουσία ενός άντρα. Το σώμα συμπληρώνει, προδίδει, διευρύνει αλλά ποτέ δεν αποκρύπτει. Ίσως για αυτό σε εκείνους που έχουν μάθει να αποκωδικοποιούν αυτή τη γλώσσα πληγώνει περισσότερο η ανακολουθία ανάμεσα στις λέξεις και τις κινήσεις. Όταν ο άλλος διακηρύττει ότι αισθάνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και τα μάτια του κραυγάζουν το ακριβώς αντίθετο θες να τον πιάσεις, να τον τραντάξεις και να του φωνάξεις :"Σταμάτα να λες ψέματα!". Το σώμα μπορεί να φέρει στο φως μία πληθώρα συναισθηματικών χροιών και κρυφών σκέψεων. Το ψέμα, το θυμό, την αμφιβολία, το δυισμό ανάμεσα σε συναισθήματα, ακόμα και τις πιο λεπτές αποχρώσεις που κρύβονται κάτω από την ψιλή επιφάνεια πάγου της συνείδησης αλλά σιγοβράζουν και το εκπαιδευμένο μάτι μπορεί να τις διακρίνει.
Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που απολαμβάνω να βλέπω κωφάλαλους όταν συνομιλούν μεταξύ τους με νοηματική. Έχουν μάθει να επικοινωνούν με τον κατεξοχή τρόπο που είναι τόσο δύσκολο να κρυφτείς όταν τον χρησιμοποιείς, τη γλώσσα του σώματος. Οι κινήσεις των χεριών συνοδεύονται σχεδόν πάντα με τις ανάλογες εκφράσεις και βλέμματα. Και είναι τόσο όμορφη αυτή η συνομιλία της εκκωφαντικής σιωπής με την αλληλουχία των νοημάτων που προσδίδουν οι κινήσεις. Κάθε φορά νιώθω μία υπέροχη αδιόρατη μουσική να πλανάται στον αέρα. Μία μουσική που διαποτίζει με τη μοναδική της ομορφιά όλες μου τις αισθήσεις. Και οι σιωπηλοί συνομιλητές μοιάζουν στα μάτια μου εξαίσιοι χορευτές που λικνίζονται αρμονικά σε αυτή τη μελωδία.
Είχα πάντα επομένως και τελικά έχω ακόμα την πεποίθηση πως άτομα που επικοινωνούν έτσι είναι κατά βάση πιο ειλικρινή. Όχι γιατί είχαν μία διαφορετική παιδεία με πιο υψηλά ιδανικά αλλά γιατί κατά κανόνα τα ψέματά τους θα είναι πολύ πιο εύκολο να εντοπιστούν από τους άλλους λόγω του ιδιαίτερου πανέμορφου τρόπου "ομιλίας" τους. Και ίσως στο δικό τους χώρο αυτής της όμορφης επαφής δεν είναι τόσο ανεκτό το ψέμα. Μεταφερόμενο σε λεκτική επικοινωνία θα είναι κάτι αντίστοιχο του να βλέπεις έναν πράσινο τοίχο και να "διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου" ότι είναι κόκκινος. Αν δεν υποφέρεις από αχρωματοψία και δεν εισαι ψυχωσικός μάλλον ψεύδεσαι βλακωδώς.
Βέβαια συνομιλώντας πριν λίγο καιρό με μία παιδαγωγό που διδάσκει κωφάλαλα παιδιά μου είπε πως άνετα μπορεί να σε κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια σου ιδίως όταν αντιληφθούν πως δε γνωρίζεις τη γλώσσα τους όμως θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Είναι σαν να σε βρίζει κάποιος Γάλλος για παράδειγμα στη δική του γλώσσα θεωρώντας ότι δεν τον καταλαβαίνεις, όμως είναι τόσο "εύκολο" να διαβάσεις την ειρωνία και το θυμό στο βλέμμα του που δε χρειάζεται να μιλάς γαλλικά. Το βασικό βαθύτερο νόημα έγινε πέρα για πέρα κατανοητό.
Μέχρι λοιπόν αποδείξεως τουναντίου εξακολουθεί να μου φαίνεται αρμονική αυτή "η μουσική των σωμάτων" απέναντι στις παραφωνίες εκείνων που άλλα εκφράζουν με τις λέξεις και άλλα με τις κινήσεις και το βλέμμα τους θεωρώντας ότι μπορούν να χορέψουν R&B υπό τους ήχους της μελωδίας της σονάτας του σεληνόφωτος.
Κάποιοι ήχοι δεν απευθύνονται στην ακοή μας αλλά κάπου αλλού. Δε μεταφράζονται όλες οι μουσικές σε κυματομορφές. Και κάποια βλέμματα είναι πιο εκκωφαντικά από τη βουή που μπορεί να κάνουν τα νερά ενός ποταμού όταν καταλήγουν σε έναν ορμητικό καταρράχτη.
Η γλώσσα του σώματος έχει απίστευτη δύναμη και για αυτόν που την εκφράζει και για εκείνον-ους που είναι λήπτες αυτής της έκφρασης. Το κυριότερο όμως είναι πως παραμένει εξαιρετικά δύσκολο να ξεγελάσεις πλήρως κάποιον όταν ξέρει να διακρίνει τα βασικά από αυτά που θες να κρύψεις με τα λόγια, αλλά προδίδεις με άλλους τρόπους. Το χαμόγελο που παραμένει παγωμένο και δε φτάνει στα μάτια, η αποφυγή του βλέμματος, η χαλαρή ή πολύ δυνατή χειραψία, το συνεχές τίναγμα των μαλλιών μίας γυναίκας στην παρουσία ενός άντρα. Το σώμα συμπληρώνει, προδίδει, διευρύνει αλλά ποτέ δεν αποκρύπτει. Ίσως για αυτό σε εκείνους που έχουν μάθει να αποκωδικοποιούν αυτή τη γλώσσα πληγώνει περισσότερο η ανακολουθία ανάμεσα στις λέξεις και τις κινήσεις. Όταν ο άλλος διακηρύττει ότι αισθάνεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο και τα μάτια του κραυγάζουν το ακριβώς αντίθετο θες να τον πιάσεις, να τον τραντάξεις και να του φωνάξεις :"Σταμάτα να λες ψέματα!". Το σώμα μπορεί να φέρει στο φως μία πληθώρα συναισθηματικών χροιών και κρυφών σκέψεων. Το ψέμα, το θυμό, την αμφιβολία, το δυισμό ανάμεσα σε συναισθήματα, ακόμα και τις πιο λεπτές αποχρώσεις που κρύβονται κάτω από την ψιλή επιφάνεια πάγου της συνείδησης αλλά σιγοβράζουν και το εκπαιδευμένο μάτι μπορεί να τις διακρίνει.
Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που απολαμβάνω να βλέπω κωφάλαλους όταν συνομιλούν μεταξύ τους με νοηματική. Έχουν μάθει να επικοινωνούν με τον κατεξοχή τρόπο που είναι τόσο δύσκολο να κρυφτείς όταν τον χρησιμοποιείς, τη γλώσσα του σώματος. Οι κινήσεις των χεριών συνοδεύονται σχεδόν πάντα με τις ανάλογες εκφράσεις και βλέμματα. Και είναι τόσο όμορφη αυτή η συνομιλία της εκκωφαντικής σιωπής με την αλληλουχία των νοημάτων που προσδίδουν οι κινήσεις. Κάθε φορά νιώθω μία υπέροχη αδιόρατη μουσική να πλανάται στον αέρα. Μία μουσική που διαποτίζει με τη μοναδική της ομορφιά όλες μου τις αισθήσεις. Και οι σιωπηλοί συνομιλητές μοιάζουν στα μάτια μου εξαίσιοι χορευτές που λικνίζονται αρμονικά σε αυτή τη μελωδία.
Είχα πάντα επομένως και τελικά έχω ακόμα την πεποίθηση πως άτομα που επικοινωνούν έτσι είναι κατά βάση πιο ειλικρινή. Όχι γιατί είχαν μία διαφορετική παιδεία με πιο υψηλά ιδανικά αλλά γιατί κατά κανόνα τα ψέματά τους θα είναι πολύ πιο εύκολο να εντοπιστούν από τους άλλους λόγω του ιδιαίτερου πανέμορφου τρόπου "ομιλίας" τους. Και ίσως στο δικό τους χώρο αυτής της όμορφης επαφής δεν είναι τόσο ανεκτό το ψέμα. Μεταφερόμενο σε λεκτική επικοινωνία θα είναι κάτι αντίστοιχο του να βλέπεις έναν πράσινο τοίχο και να "διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου" ότι είναι κόκκινος. Αν δεν υποφέρεις από αχρωματοψία και δεν εισαι ψυχωσικός μάλλον ψεύδεσαι βλακωδώς.
Βέβαια συνομιλώντας πριν λίγο καιρό με μία παιδαγωγό που διδάσκει κωφάλαλα παιδιά μου είπε πως άνετα μπορεί να σε κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια σου ιδίως όταν αντιληφθούν πως δε γνωρίζεις τη γλώσσα τους όμως θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Είναι σαν να σε βρίζει κάποιος Γάλλος για παράδειγμα στη δική του γλώσσα θεωρώντας ότι δεν τον καταλαβαίνεις, όμως είναι τόσο "εύκολο" να διαβάσεις την ειρωνία και το θυμό στο βλέμμα του που δε χρειάζεται να μιλάς γαλλικά. Το βασικό βαθύτερο νόημα έγινε πέρα για πέρα κατανοητό.
Μέχρι λοιπόν αποδείξεως τουναντίου εξακολουθεί να μου φαίνεται αρμονική αυτή "η μουσική των σωμάτων" απέναντι στις παραφωνίες εκείνων που άλλα εκφράζουν με τις λέξεις και άλλα με τις κινήσεις και το βλέμμα τους θεωρώντας ότι μπορούν να χορέψουν R&B υπό τους ήχους της μελωδίας της σονάτας του σεληνόφωτος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου