Ζουν ανάμεσά μας. Δεν έχουν συγκεκριμένο χρώμα, φύλο, κοινωνική τάξη. Μπορεί να είναι ο φίλος μας, η αδελφή μας, ο γείτονάς μας, ακόμα και ο περιπτεράς. Ξέρω πως και εγώ κατά καιρούς έχω υπάρξει και θέλω να πιστεύω όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας. Αν μη τι άλλο καλύτερα λαθραναγνώστης παρά καθόλου αναγνώστης.
Δεν έχουν συγκεκριμένα μορφολογικά χαρακτηριστικά αλλά μπορεί να τους βρει κανείς σε συγκεκριμένα μέρη. Συχνάζουν στις καφετέριες και είναι κοντά σου, εκεί στο ακριβώς διπλανό τραπέζι, ρίχνουν κλεφτές ματιές στην εφημερίδα που μόλις έχεις ανοίξει. Τι θα γίνει πια με αυτό το PSI; Κάθονται δίπλα σου στο παγκάκι και προσπαθούν να δουν διακριτικά την επιστολή της προβληματισμένης αναγνώστριας στη στήλη συμβουλών του cosmo που μόλις έχεις αγοράσει. Να τον χωρίσει ή όχι;
Το πιο αγαπημένο όμως μέρος των λαθραναγνωστών θαρρώ πως είναι οι αστικές συγκοινωνίες. Παλιότερα το είδος τους γνώριζε μεγάλη έξαρση σε λεωφορεία, μετρό, τραμ ανεξαιρέτως. Με το πέρασμα των χρόνων και την έλευση των προηγμένων Mp3 players και smartphones πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν να ακούνε μουσική αντί για να διαβάζουν και έτσι το κίνημα των λαθραναγνωστών διέρχεται μία μικρή κρίση. Και δεν μπορείς να πεις πως γεννιέται ένα νέο κίνημα, αυτό των λαθροωτακουστών γιατί αυτά τα καταραμένα ακουστικά στερούν τους φιλόδοξους λάθρους από μια τέτοια δυνατότητα.
Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα προς το παρόν γεγονός είναι πως όλοι μας έχουμε εμπειρία και στις δύο όχθες.
Εγώ προσωπικά έκανα πολύ καιρό να δώσω ένα συγκεκριμένο πλαίσιο στο φαινόμενο των λαθραναγνωστών. Είχα προσέξει βέβαια πολλές φορές τις κλεφτές ματιές που έριχναν οι διπλανοί μου (συχνότερα στο μετρό) στα κατά καιρούς αναγνώσματά μου. Και σίγουρα είχα επίγνωση των κρυφών βλεμμάτων που έριχνα εγώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αλλά το θεωρούσα μία χαλαρή κατάσταση, μία σειρά ασύνδετων γεγονότων χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Μέχρι που σε μια παρέα ένας πιο συνειδητοποιημένος φίλος ανέφερε πως του αρέσει να πειράζει τους λαθραναγνώστες ανοίγοντας την εφημερίδα σε ένα ζουμερό θέμα και τη στιγμή που ο δίπλα έχει "καρφωθεί" και διαβάζει να την κλείνει απότομα και ο λαθραναγνώστης να μένει με την ημιτελή γλύκα. Εκεί κατάλαβα πως θέλω και εγώ να παίξω, ίσως όχι τόσο βάρβαρα βέβαια. Να κόβεις την ανάγνωση (έστω και λαθραία) με τέτοιο βίαιο τρόπο συνιστά σχεδόν βασανιστήριο.
Την επόμενη λοιπόν μέρα στο μετρό δανείστηκα το cosmo της αδελφής μου. Άρθρο - αφιέρωμα στο πως να εξυψώσει το κάθε cosmo girl την ανδρική σεξουαλικότητα και να απογειώσει τον καλό της. Θέμα καυτό για όλες τις γυναίκες. Μπήκα στο μετρό υπολογισμένα, κάθισα επίτηδες δίπλα σε μία νεαρή κοπέλα γύρω στα 25 και εννοείται πως με το που κάθισα άνοιξα το περιοδικό πάνω στο επίμαχο θέμα έχοντας το στραμμένο ελαφρά προς το μέρος της. Μέχρι την επόμενη στάση είχε "καρφωθεί" επάνω στις γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Και τότε άρχισα και εγώ το "παιχνίδι", ελαφρά σαδιστικό ίσως. Σιγά σιγά άρχισα να γέρνω το περιοδικό προς το μέρος μου αλλάζοντας σταδιακά γωνία έτσι ώστε το περιεχόμενο να γίνεται όλο και λιγότερο ορατό σε αυτήν. Σταδιακά και μάλλον χωρίς να το συνειδητοποιεί έγερνε και αυτή λίγο λίγο προς το μέρος μου. Σε λίγο ήταν σχεδόν έτοιμη να πέσει επάνω μου για να μπορέσει να συνεχίζει να έχει πρόσβαση στις πολύτιμες πληροφορίες. Τότε έκλεισα το περιοδικό και σηκώθηκα. Είχε έρθει η ώρα να κατέβω. Λίγες τύψεις κατά την έξοδο ότι την βασάνισα αλλά σκέφτηκα πως τουλάχιστον είχε μάθει αρκετά για να κάνει μέχρι και την "Εμμανουέλα" να κοκκινίζει.
Αυτή ήταν η αρχή του παιχνιδιού. Συνεχίστηκε για λίγο καιρό με διάφορους τρόπους. Θυμάμαι μια φορά καθοδόν για μία συνέντευξη και ντυμένη καλά και συντηρητικά (το μέσο αδιάφορο καλό ντύσιμο που υποτίθεται ότι κάνει μία καλή εντύπωση) κάθισα στο μετρό δίπλα σε έναν κουστουμαρισμένο κύριο (ανέδυε τον αέρα τραπεζικού στελέχους) και έβγαλα μέσα από την σοβαρή και συντηρητική μου τσάντα (αυτή για τις συνεντεύξεις) με μεγαλεπήβολο ύφος ένα Μίκυ Μάους. Άναυδο το στέλεχος. Μετά βέβαια το πρώτο ξάφνιασμα τον τσάκωσα που έριχνε κλεφτές ματιές στα καρέ. Ποιος μπορεί άλλωστε να αντισταθεί στον Σκρουτζ Μακ Ντακ; Εγώ πάντως όχι. Οι πειραματισμοί συνεχίστηκαν με διάφορα βιβλία, περιοδικά. Προσπαθούσα να δημιουργώ μία αντίθεση κάθε φορά ανάμεσα στο ύφος μου, το ντύσιμο και αυτό που διάβαζα. Ή πολλές φορές καθόμουν επίτηδες δίπλα σε άτομα εκ διαμέτρου εμφανισιακά αντίθετα με αυτό που είχα σκοπό να διαβάσω. Μόνο και μόνο για να δω αντιδράσεις. Και κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι περισσότεροι κρυφοκοιτάζουν και αρκετοί είναι αυτοί που "κολλάνε" σε αυτό που διαβάζεις.
Πέρα όμως από τα στημμένα αναγνώσματα νομίζω πως οι καλύτερες μου εμπειρίες με λαθραναγνώστες έχουν προέλθει αυθόρμητα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη την ημέρα που είχα βγάλει και διάβαζα την "Χαρά" του Οsho πόσο πολύ είχε ενθουσιαστεί ο διπλανός μου ο οποίος διαπέρασε το πέπλο του λαθραναγνώστη και μου μίλησε για τον Osho και για το πόσο τον είχαν επηρεάσει τα βιβλία του. Είχα κατέβει στον τελευταίο σταθμό με ένα τεράστιο χαμόγελο. Αξέχαστη επίσης θα μου μείνει η εμπειρία με την κυρία που καθόταν δίπλα μου όταν διάβαζα το "Να σου πω μια ιστορία" του Χόρχε Μπουκάι. Όταν σηκώθηκα για να κατέβω με σταμάτησε για να με ρωτήσει ποιος ήταν ο τίτλος του βιβλίου που διάβαζα και ο συγγραφέας. Θέλω να πιστεύω πως πήγε να το αγοράσει.
Χάρι Πότερ, Ούρσουλα Λε Γκεν, Φρανκ Χέρμπερτ, Μαρκήσιος Ντε Σαντ, Φιλοσοφία, Ψυχολογία, Δοκίμια, έχουν απασχολήσει ουκ ολίγες φορές τα μάτια των διπλανών μου. Και τούμπαλιν. Τα δικά μου μάτια έχουν αιχμαλωτιστεί πολύ συχνά από τα βιβλία αυτών που κάθονται δίπλα μου. Για αυτό προτιμώ το διάβασμα στις συγκοινωνίες από τη μουσική. Τα ακουστικά σε απομονώνουν, τα βιβλία όσο και αν ακούγεται παράλογο δεν προσφέρουν μόνο σε εσένα που διαβάζεις προσφέρουν και στον περίγυρο με ποικίλους τρόπους.
Γίνε λαθραναγνώστης. Είναι το δεύτερο καλύτερο μετά το αναγνώστης.
Δεν έχουν συγκεκριμένα μορφολογικά χαρακτηριστικά αλλά μπορεί να τους βρει κανείς σε συγκεκριμένα μέρη. Συχνάζουν στις καφετέριες και είναι κοντά σου, εκεί στο ακριβώς διπλανό τραπέζι, ρίχνουν κλεφτές ματιές στην εφημερίδα που μόλις έχεις ανοίξει. Τι θα γίνει πια με αυτό το PSI; Κάθονται δίπλα σου στο παγκάκι και προσπαθούν να δουν διακριτικά την επιστολή της προβληματισμένης αναγνώστριας στη στήλη συμβουλών του cosmo που μόλις έχεις αγοράσει. Να τον χωρίσει ή όχι;
Το πιο αγαπημένο όμως μέρος των λαθραναγνωστών θαρρώ πως είναι οι αστικές συγκοινωνίες. Παλιότερα το είδος τους γνώριζε μεγάλη έξαρση σε λεωφορεία, μετρό, τραμ ανεξαιρέτως. Με το πέρασμα των χρόνων και την έλευση των προηγμένων Mp3 players και smartphones πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν να ακούνε μουσική αντί για να διαβάζουν και έτσι το κίνημα των λαθραναγνωστών διέρχεται μία μικρή κρίση. Και δεν μπορείς να πεις πως γεννιέται ένα νέο κίνημα, αυτό των λαθροωτακουστών γιατί αυτά τα καταραμένα ακουστικά στερούν τους φιλόδοξους λάθρους από μια τέτοια δυνατότητα.
Όπως και να έχουν όμως τα πράγματα προς το παρόν γεγονός είναι πως όλοι μας έχουμε εμπειρία και στις δύο όχθες.
Εγώ προσωπικά έκανα πολύ καιρό να δώσω ένα συγκεκριμένο πλαίσιο στο φαινόμενο των λαθραναγνωστών. Είχα προσέξει βέβαια πολλές φορές τις κλεφτές ματιές που έριχναν οι διπλανοί μου (συχνότερα στο μετρό) στα κατά καιρούς αναγνώσματά μου. Και σίγουρα είχα επίγνωση των κρυφών βλεμμάτων που έριχνα εγώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αλλά το θεωρούσα μία χαλαρή κατάσταση, μία σειρά ασύνδετων γεγονότων χωρίς ιδιαίτερη σημασία. Μέχρι που σε μια παρέα ένας πιο συνειδητοποιημένος φίλος ανέφερε πως του αρέσει να πειράζει τους λαθραναγνώστες ανοίγοντας την εφημερίδα σε ένα ζουμερό θέμα και τη στιγμή που ο δίπλα έχει "καρφωθεί" και διαβάζει να την κλείνει απότομα και ο λαθραναγνώστης να μένει με την ημιτελή γλύκα. Εκεί κατάλαβα πως θέλω και εγώ να παίξω, ίσως όχι τόσο βάρβαρα βέβαια. Να κόβεις την ανάγνωση (έστω και λαθραία) με τέτοιο βίαιο τρόπο συνιστά σχεδόν βασανιστήριο.
Την επόμενη λοιπόν μέρα στο μετρό δανείστηκα το cosmo της αδελφής μου. Άρθρο - αφιέρωμα στο πως να εξυψώσει το κάθε cosmo girl την ανδρική σεξουαλικότητα και να απογειώσει τον καλό της. Θέμα καυτό για όλες τις γυναίκες. Μπήκα στο μετρό υπολογισμένα, κάθισα επίτηδες δίπλα σε μία νεαρή κοπέλα γύρω στα 25 και εννοείται πως με το που κάθισα άνοιξα το περιοδικό πάνω στο επίμαχο θέμα έχοντας το στραμμένο ελαφρά προς το μέρος της. Μέχρι την επόμενη στάση είχε "καρφωθεί" επάνω στις γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Και τότε άρχισα και εγώ το "παιχνίδι", ελαφρά σαδιστικό ίσως. Σιγά σιγά άρχισα να γέρνω το περιοδικό προς το μέρος μου αλλάζοντας σταδιακά γωνία έτσι ώστε το περιεχόμενο να γίνεται όλο και λιγότερο ορατό σε αυτήν. Σταδιακά και μάλλον χωρίς να το συνειδητοποιεί έγερνε και αυτή λίγο λίγο προς το μέρος μου. Σε λίγο ήταν σχεδόν έτοιμη να πέσει επάνω μου για να μπορέσει να συνεχίζει να έχει πρόσβαση στις πολύτιμες πληροφορίες. Τότε έκλεισα το περιοδικό και σηκώθηκα. Είχε έρθει η ώρα να κατέβω. Λίγες τύψεις κατά την έξοδο ότι την βασάνισα αλλά σκέφτηκα πως τουλάχιστον είχε μάθει αρκετά για να κάνει μέχρι και την "Εμμανουέλα" να κοκκινίζει.
Αυτή ήταν η αρχή του παιχνιδιού. Συνεχίστηκε για λίγο καιρό με διάφορους τρόπους. Θυμάμαι μια φορά καθοδόν για μία συνέντευξη και ντυμένη καλά και συντηρητικά (το μέσο αδιάφορο καλό ντύσιμο που υποτίθεται ότι κάνει μία καλή εντύπωση) κάθισα στο μετρό δίπλα σε έναν κουστουμαρισμένο κύριο (ανέδυε τον αέρα τραπεζικού στελέχους) και έβγαλα μέσα από την σοβαρή και συντηρητική μου τσάντα (αυτή για τις συνεντεύξεις) με μεγαλεπήβολο ύφος ένα Μίκυ Μάους. Άναυδο το στέλεχος. Μετά βέβαια το πρώτο ξάφνιασμα τον τσάκωσα που έριχνε κλεφτές ματιές στα καρέ. Ποιος μπορεί άλλωστε να αντισταθεί στον Σκρουτζ Μακ Ντακ; Εγώ πάντως όχι. Οι πειραματισμοί συνεχίστηκαν με διάφορα βιβλία, περιοδικά. Προσπαθούσα να δημιουργώ μία αντίθεση κάθε φορά ανάμεσα στο ύφος μου, το ντύσιμο και αυτό που διάβαζα. Ή πολλές φορές καθόμουν επίτηδες δίπλα σε άτομα εκ διαμέτρου εμφανισιακά αντίθετα με αυτό που είχα σκοπό να διαβάσω. Μόνο και μόνο για να δω αντιδράσεις. Και κατέληξα στο συμπέρασμα πως οι περισσότεροι κρυφοκοιτάζουν και αρκετοί είναι αυτοί που "κολλάνε" σε αυτό που διαβάζεις.
Πέρα όμως από τα στημμένα αναγνώσματα νομίζω πως οι καλύτερες μου εμπειρίες με λαθραναγνώστες έχουν προέλθει αυθόρμητα. Ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνη την ημέρα που είχα βγάλει και διάβαζα την "Χαρά" του Οsho πόσο πολύ είχε ενθουσιαστεί ο διπλανός μου ο οποίος διαπέρασε το πέπλο του λαθραναγνώστη και μου μίλησε για τον Osho και για το πόσο τον είχαν επηρεάσει τα βιβλία του. Είχα κατέβει στον τελευταίο σταθμό με ένα τεράστιο χαμόγελο. Αξέχαστη επίσης θα μου μείνει η εμπειρία με την κυρία που καθόταν δίπλα μου όταν διάβαζα το "Να σου πω μια ιστορία" του Χόρχε Μπουκάι. Όταν σηκώθηκα για να κατέβω με σταμάτησε για να με ρωτήσει ποιος ήταν ο τίτλος του βιβλίου που διάβαζα και ο συγγραφέας. Θέλω να πιστεύω πως πήγε να το αγοράσει.
Χάρι Πότερ, Ούρσουλα Λε Γκεν, Φρανκ Χέρμπερτ, Μαρκήσιος Ντε Σαντ, Φιλοσοφία, Ψυχολογία, Δοκίμια, έχουν απασχολήσει ουκ ολίγες φορές τα μάτια των διπλανών μου. Και τούμπαλιν. Τα δικά μου μάτια έχουν αιχμαλωτιστεί πολύ συχνά από τα βιβλία αυτών που κάθονται δίπλα μου. Για αυτό προτιμώ το διάβασμα στις συγκοινωνίες από τη μουσική. Τα ακουστικά σε απομονώνουν, τα βιβλία όσο και αν ακούγεται παράλογο δεν προσφέρουν μόνο σε εσένα που διαβάζεις προσφέρουν και στον περίγυρο με ποικίλους τρόπους.
Γίνε λαθραναγνώστης. Είναι το δεύτερο καλύτερο μετά το αναγνώστης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου