Φέτος ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου όπου και πήγα ελεύθερο κάμπινγκ για διάστημα μεγαλύτερο των τριών ημερών και συγκεκριμένα δέκα.
Σε όσους το είχα αναφέρει προτού ξεκινήσω κάποιοι είχαν αντιδράσει θετικά, άλλοι αρνητικά και ορισμένοι ουδέτερα. Όλοι όμως ανεξαιρέτως είχαν θεωρήσει πως το διάστημα των δέκα ημερών είναι υπερβολικά μεγάλο για ελεύθερο κάμπινγκ. Τα κυριότερα εμπόδια για τους περισσότερους είνα δύο, η καθαριότητα και το θέμα της τουαλέτας. Για κάποιους μάλιστα αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα.
Δεν ξέρω πως θα ήταν για εμένα η όλη εμπειρία αν δεν είχαμε πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό. Σίγουρα πάντως αν έχεις το ευτύχημα να κατασκηνώσεις σε περιοχή που το διαθέτει είναι μεγάλο προτέρημα και ατού. Το θέμα της τουαλέτας πάντως, το οποίο στην αρχή με τρομοκρατούσε, με λίγη προσοχή και σεβασμό στη φύση συνηθίζεται πάρα πολύ γρήγορα. Ίσα ίσα που έπειτα από λίγο γίνεται και απόλαυση.
Δε νομίζω όμως πως χρειάζεται να αναλύσω περαιτέρω τις τεχνικές λεπτομέρειες γιατί είναι περιττό. Η ουσία είναι η βιωματική εμπειρία η οποία άλλωστε παραμένει και μετά το πέρας των διακοπών. Είναι λοιπόν μαγευτικό να κοιμάσαι μέσα σε ένα δάσος. Ίσως είναι ακόμα πιο μαγευτικό να κοιμάσαι απευθείας έξω στη φύση αλλά εγώ, προσωπικά, κοιμόμουν μέσα στη σκηνή μου. Ακόμα και έτσι όμως έρχεσαι σε επαφή με τους ήχους της φύσης οι οποίοι είναι άκρως διαφορετικοί από ένα οργανωμένο κάμπινγκ. Στο οργανωμένο προέρχονται κυρίως από τους υπόλοιπους κατασκηνωτές ενώ στο ελεύθερο από το φυσικό περιβάλλον που σε φιλοξενεί. Είναι επίσης μοναδική εμπειρία να ξυπνάς το πρωί και να πίνεις τον καφέ σου (που έχεις φτιάξει εσύ εννοείται) διαβάζοντας το βιβλίο σου κάτω από την ευεργετική σκιά που ρίχνουν οι φυλλωσιές των δέντρων, ακούγοντας ταυτοχρόνως τα τζιτζίκια (δε σηκωνόμουν και πολύ πρωί για να είμαι ειλικρινής) ενώ άξαφνα έρχεται να σε επισκεφτεί ο σκύλος των διπλανών κατασκηνωτών ο οποίος θέλει περισσότερα χάδια. Γενικά "νιώθεις" με όλες σου τις αισθήσεις και όλες σου οι αισθήσεις είναι πιο ανοιχτές από ποτέ στα περιβάλλοντα ερεθίσματα.
Τα βράδια είναι πολύ όμορφο να κάθεσαι έξω από τη σκηνή σου πίνοντας τσικουδιά και να απολαμβάνεις τον σαγηνευτικό ήχο που κάνει το αεράκι όταν περνά μέσα από τα φυλλώματα σε συνδυασμό με τον πιο μακρυνό ήχο του κύματος που σκάει στην ακρογιαλιά ενώ ταυτοχρόνως θαυμάζεις τον έναστρο ουρανό γιατί επιτέλους βρήκες ένα μέρος που δεν το μαστίζει η φωτορύπανση.
Το πόσα θετικά παίρνει κανείς από αυτή την εμπειρία το διαπιστώνει κατά την επιστροφή στο λεγόμενο "πολιτισμό". Η ηρεμία και η ισορροπία της φύσης μοιάζει να έχει αφήσει ένα απόσταγμα μέσα σου και τα πράγματα που μπορεί να σε εκνεύριζαν πρωτύτερα τώρα τα βλέπεις με γαλήνη. Η μπορεί να έφυγες για το κάμπινγκ κουβαλώντας μαζί σου χίλια δύο δισεπύλετα προβλήματα τα οποία γυρίζοντας, διαπιστώνεις, αν όχι ότι έχουν λυθεί, τουλάχιστον ότι αλλάζει η οπτική σου απέναντί τους.
Από όλα τα είδη διακοπών για εμένα το ελεύθερο κάμπινγκ είναι σίγουρα το πιο ευεργετικό. Και θεωρώ και για πολύ κόσμο. Υπάρχουν πολλές πιθανές αιτίες για αυτό. Ίσως γιατί μέσα στη φύση γεννηθήκαμε και όσο και αν προσπαθήσαμε να δώσουμε στον εαυτό μας περισσότερες ανέσεις σε ένα τεχνητό περιβάλλον, η πραγματική μας ουσία βρίσκεται εκεί έξω. Εκεί όπου φαινομενικά είμαστε πιο ευάλωτοι αλλά στην πραγματικότητα πιο ευτυχισμένοι και πλήρεις.
Εν κατακλείδι συνιστώ αδιακρίτως το ελεύθερο κάμπινγκ ακόμα και στους θεωρητικά "απαπά, εγώ δεν τα μπορώ αυτά με τίποτα". Δεν υπάρχει περίπτωση ακόμα και ο πιο "δύσκολος" να μην προσαρμοστεί μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και να απολαύσει αυτό που του προσφέρεται. Ούτως ή άλλως ο άνθρωπος είναι εξαιρετικά ευπροσάρμοστο ον και πόσο μάλλον όταν βρεθεί στο φυσικό περιβάλλον από το οποίο προήλθε.
Αν και η σειρά αναφέρεται σε οργανωμένο κάμπινγκ παρόλα αυτά το κομμάτι είναι πολύ όμορφο.
Σε όσους το είχα αναφέρει προτού ξεκινήσω κάποιοι είχαν αντιδράσει θετικά, άλλοι αρνητικά και ορισμένοι ουδέτερα. Όλοι όμως ανεξαιρέτως είχαν θεωρήσει πως το διάστημα των δέκα ημερών είναι υπερβολικά μεγάλο για ελεύθερο κάμπινγκ. Τα κυριότερα εμπόδια για τους περισσότερους είνα δύο, η καθαριότητα και το θέμα της τουαλέτας. Για κάποιους μάλιστα αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα.
Δεν ξέρω πως θα ήταν για εμένα η όλη εμπειρία αν δεν είχαμε πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό. Σίγουρα πάντως αν έχεις το ευτύχημα να κατασκηνώσεις σε περιοχή που το διαθέτει είναι μεγάλο προτέρημα και ατού. Το θέμα της τουαλέτας πάντως, το οποίο στην αρχή με τρομοκρατούσε, με λίγη προσοχή και σεβασμό στη φύση συνηθίζεται πάρα πολύ γρήγορα. Ίσα ίσα που έπειτα από λίγο γίνεται και απόλαυση.
Δε νομίζω όμως πως χρειάζεται να αναλύσω περαιτέρω τις τεχνικές λεπτομέρειες γιατί είναι περιττό. Η ουσία είναι η βιωματική εμπειρία η οποία άλλωστε παραμένει και μετά το πέρας των διακοπών. Είναι λοιπόν μαγευτικό να κοιμάσαι μέσα σε ένα δάσος. Ίσως είναι ακόμα πιο μαγευτικό να κοιμάσαι απευθείας έξω στη φύση αλλά εγώ, προσωπικά, κοιμόμουν μέσα στη σκηνή μου. Ακόμα και έτσι όμως έρχεσαι σε επαφή με τους ήχους της φύσης οι οποίοι είναι άκρως διαφορετικοί από ένα οργανωμένο κάμπινγκ. Στο οργανωμένο προέρχονται κυρίως από τους υπόλοιπους κατασκηνωτές ενώ στο ελεύθερο από το φυσικό περιβάλλον που σε φιλοξενεί. Είναι επίσης μοναδική εμπειρία να ξυπνάς το πρωί και να πίνεις τον καφέ σου (που έχεις φτιάξει εσύ εννοείται) διαβάζοντας το βιβλίο σου κάτω από την ευεργετική σκιά που ρίχνουν οι φυλλωσιές των δέντρων, ακούγοντας ταυτοχρόνως τα τζιτζίκια (δε σηκωνόμουν και πολύ πρωί για να είμαι ειλικρινής) ενώ άξαφνα έρχεται να σε επισκεφτεί ο σκύλος των διπλανών κατασκηνωτών ο οποίος θέλει περισσότερα χάδια. Γενικά "νιώθεις" με όλες σου τις αισθήσεις και όλες σου οι αισθήσεις είναι πιο ανοιχτές από ποτέ στα περιβάλλοντα ερεθίσματα.
Τα βράδια είναι πολύ όμορφο να κάθεσαι έξω από τη σκηνή σου πίνοντας τσικουδιά και να απολαμβάνεις τον σαγηνευτικό ήχο που κάνει το αεράκι όταν περνά μέσα από τα φυλλώματα σε συνδυασμό με τον πιο μακρυνό ήχο του κύματος που σκάει στην ακρογιαλιά ενώ ταυτοχρόνως θαυμάζεις τον έναστρο ουρανό γιατί επιτέλους βρήκες ένα μέρος που δεν το μαστίζει η φωτορύπανση.
Το πόσα θετικά παίρνει κανείς από αυτή την εμπειρία το διαπιστώνει κατά την επιστροφή στο λεγόμενο "πολιτισμό". Η ηρεμία και η ισορροπία της φύσης μοιάζει να έχει αφήσει ένα απόσταγμα μέσα σου και τα πράγματα που μπορεί να σε εκνεύριζαν πρωτύτερα τώρα τα βλέπεις με γαλήνη. Η μπορεί να έφυγες για το κάμπινγκ κουβαλώντας μαζί σου χίλια δύο δισεπύλετα προβλήματα τα οποία γυρίζοντας, διαπιστώνεις, αν όχι ότι έχουν λυθεί, τουλάχιστον ότι αλλάζει η οπτική σου απέναντί τους.
Από όλα τα είδη διακοπών για εμένα το ελεύθερο κάμπινγκ είναι σίγουρα το πιο ευεργετικό. Και θεωρώ και για πολύ κόσμο. Υπάρχουν πολλές πιθανές αιτίες για αυτό. Ίσως γιατί μέσα στη φύση γεννηθήκαμε και όσο και αν προσπαθήσαμε να δώσουμε στον εαυτό μας περισσότερες ανέσεις σε ένα τεχνητό περιβάλλον, η πραγματική μας ουσία βρίσκεται εκεί έξω. Εκεί όπου φαινομενικά είμαστε πιο ευάλωτοι αλλά στην πραγματικότητα πιο ευτυχισμένοι και πλήρεις.
Εν κατακλείδι συνιστώ αδιακρίτως το ελεύθερο κάμπινγκ ακόμα και στους θεωρητικά "απαπά, εγώ δεν τα μπορώ αυτά με τίποτα". Δεν υπάρχει περίπτωση ακόμα και ο πιο "δύσκολος" να μην προσαρμοστεί μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και να απολαύσει αυτό που του προσφέρεται. Ούτως ή άλλως ο άνθρωπος είναι εξαιρετικά ευπροσάρμοστο ον και πόσο μάλλον όταν βρεθεί στο φυσικό περιβάλλον από το οποίο προήλθε.
Αν και η σειρά αναφέρεται σε οργανωμένο κάμπινγκ παρόλα αυτά το κομμάτι είναι πολύ όμορφο.
3 σχόλια:
Πάντα τέτοια Νάνσυ!!!! Δήμος
Ευχαριστώ!Και για σένα Δήμο!!
Δημοσίευση σχολίου